Vier transfusies, elke week een. Dat is wat in het gesprek naar voren komt. De statistieken van deze behandeling zijn goed. Een lieve verpleegkundige bespreekt alle details met mij en Sander.

De bloedwaarden zijn iets gestegen, godzijdank.Iedereen is hoopvol dat de behandeling aanslaat, De prednison mag afgebouwd worden. Ook heel fijn om te horen, hopelijk verlies ik dan ook wat vocht.

Er is week voorbij. De dagen gevuld met bloedprikken, op de bank hangen en kleine (voor mijn gevoel nutteloze) dingen. Elke beweging doet pijn, elke iets te grote druk veroorzaakt nieuwe plekken. Van lomp zijn naar voorzichtig doen. Dat is toch helemaal niets voor mij...

IK WIL MAMA.Ik ben dan misschien wel 27 jaar oud, maar nu wil ik gewoon mijn moeder. Even snel langs de schoonouders, om vervolgens de apotheek te overvallen voor mijn medicijnen. Nog even snel de huisarts bellen voor een telefonische afspraak "Hebben we nu alles?''

09.00u. Een onmogelijke tijd als je het mij vraagt. Van tevoren nog even snel een bak koffie bij schoonmoeders erin gegooid en daarna moesten we alweer naar het ziekenhuis. Ik ben rusteloos. Ik wil antwoorden. En het allerliefst wil ik dat ze zeggen dat het allemaal meevalt, dat ik van medicijnen af mag en dat dingen weer terug gaan naar normaal.

Het is verbazingwekkend hoe je soms opeens kunt omslaan. Nadat ik de volgende dag wakker was geworden, begon ik gelijk dingen te regelen. Zorgverzekering, huisarts, apotheek. Is Sander eigenlijk wel overal voor gemachtigd?

De kans was aanwezig ja, Ik leef niet bepaald als een non. Maar de kans was wel ontzettend klein. Toch ga je het je afvragen. Wat nou als ik het wel ben?

Ik keek altijd ontzettend op naar mijn opa. Als er een definitie was van sterke personen dan was het mijn opa wel. Een grote brede man, die alles aankon. Die ons niks zou laten gebeuren. Een man die je gelijk geloofde als hij je zei:Alles komt goed.

Enigszins in shock luister ik de huisarts aan. Er wordt me verteld dat de verdere bloeduitslagen prima waren, maar dat ik één onderdeel niet aanmaak. Of nog beter gezegd: wat mijn lichaam eigenhandig vernietigd. Iets met bloedplaatjes en trombociten?

Hmm, dat is gek, weer een blauwe plek. Geïrriteerd geef ik Sander een standje. Het zal tenslotte zijn schuld wel zijn dat ik wééér wakker word met een blauwe plek. Dat gewoel in zijn slaap zal wel de oorzaak zijn.

Het was weer een lange dag geweest en ik ben blij dat ik naar bed toe mag. De ochtend begon al met een zware therapie sessie, vrijwel direct gevolgd door het werk. Ik ben moe, uitgeput maar gek genoeg ook voldaan. *klik* lampje uit. Welterusten schat & ik sluit mijn ogen.

Het is bijna drie weken geleden dat ik voor het laatst een stukje heb geschreven of überhaupt iets aan de site heb gedaan. Ik probeer na te denken wat ik dan eigenlijk heb uitgevoerd in de afgelopen drie weken, maar om eerlijk te zijn heb ik geen flauw idee. Ja ik heb gewerkt.. En verder?