Hoewel de therapie goed helpt, was ik toch ook opzoek naar andere mogelijkheden. Via/via kwam ik terecht bij iemand die hypnose beoefent. Nieuwsgierig belde ik op. Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten maar als het zou helpen, waarom niet? Dan erbij: niet geschoten is altijd mis.
De afgelopen dagen ben ik voornamelijk bezig geweest met wachten. Wachten op meer informatie, wachten in het ziekenhuis voor de controles, wachten in de telefonische wachtrij. Wachten, wachten, wachten & uiteindelijk ben je nog geen stap verder.
Misschien is dit een goed moment om uit te leggen waarom ik voor de naam: Merry ye meet heb gekozen. Wegens omstandigheden wordt ik elke dag weer herinnert aan deze woorden. Maar waar komt dat dan precies door?
Het is alweer een tijdje geleden dat ik achter de laptop heb gezeten. Na het werk had ik nog weinig energie over om ook maar iets te doen aan de site of aan mijn blog. Natuurlijk is dat gewoon okay, maar ik had niet echt in de gaten dat we inmiddels alweer drie weken verder waren.
You're a strong independent women, who doesn't need a man. Je bent sterk, onverslaanbaar en wijkt voor niets uit. Jij bent een SUPERVROUW!
Werk, huishouden, sociale contacten onderhouden. We rennen ons rot maar waar is de balans? We blijven maar doorgaan.Uitkomst: je bent moe, afgepeigerd.
Vier transfusies, elke week een. Dat is wat in het gesprek naar voren komt. De statistieken van deze behandeling zijn goed. Een lieve verpleegkundige bespreekt alle details met mij en Sander.
De bloedwaarden zijn iets gestegen, godzijdank.Iedereen is hoopvol dat de behandeling aanslaat, De prednison mag afgebouwd worden. Ook heel fijn om te horen, hopelijk verlies ik dan ook wat vocht.
Er is week voorbij. De dagen gevuld met bloedprikken, op de bank hangen en kleine (voor mijn gevoel nutteloze) dingen. Elke beweging doet pijn, elke iets te grote druk veroorzaakt nieuwe plekken. Van lomp zijn naar voorzichtig doen. Dat is toch helemaal niets voor mij...
IK WIL MAMA.Ik ben dan misschien wel 27 jaar oud, maar nu wil ik gewoon mijn moeder. Even snel langs de schoonouders, om vervolgens de apotheek te overvallen voor mijn medicijnen. Nog even snel de huisarts bellen voor een telefonische afspraak "Hebben we nu alles?''
09.00u. Een onmogelijke tijd als je het mij vraagt. Van tevoren nog even snel een bak koffie bij schoonmoeders erin gegooid en daarna moesten we alweer naar het ziekenhuis. Ik ben rusteloos. Ik wil antwoorden. En het allerliefst wil ik dat ze zeggen dat het allemaal meevalt, dat ik van medicijnen af mag en dat dingen weer terug gaan naar normaal.
Het is verbazingwekkend hoe je soms opeens kunt omslaan. Nadat ik de volgende dag wakker was geworden, begon ik gelijk dingen te regelen. Zorgverzekering, huisarts, apotheek. Is Sander eigenlijk wel overal voor gemachtigd?